త్వమేవాహం

ప్రేమంటే..
..రెండు హృదయాలు ఒకేలా స్పందించటం,
..ఇద్దరి అభిప్రాయాలు, భావాలు కలవటం.
ఇలాంటివి అప్పటికి చాలా విని ఉన్నాను.

మన పరిచయమైన మొదటి రోజుల్లో ఒకసారి నిన్ను అడిగాను,
“మీకు అన్నిటికన్నా ఏదంటే బాగా ఇష్టం?” (అసంబద్ధం గా, అస్పష్టం గా
ఉందా?ఐనా చూద్దాం ఏం చెప్తావో అని) అసలు ఇసుమంతైనా అలోచించకుండా చాలా అత్మ విశ్వాసం తో చెప్పావు.”నాకు దానిమ్మ పండంటే చాలా ఇస్టం” ఆపలేనంతగా నవ్వానో, నడుస్తూ నవ్వలేక అలాగే ఆగిపోయానో..మొత్తానికి సభ్యత గా ఉండదేమో అని అపేశాక నాకు ఎదురు ప్రశ్న “మరి మీకు?””అక్షరం ” అని లోపల గొణుక్కున్నానేమో “ఏదైనా చదువుతూ ఉండటం నాకు
బావుంటుంది.” అని వీలైనంత సింపుల్ గా చేప్పినట్టు గుర్తు.

తొండ ముదిరి ఊసరవెల్లి అయాక ఒక రోజు..(చాలా పనికిమాలిన పోలిక, కానీ స్నేహం పెరిగాక అని నా ఉద్దేశం.)మొహం వేళ్ళాడేసుకుని కనిపించావ్. “ఏంటలా ఉన్నావ్ జ్వరమా ? తిరక్కుండా పడుకో” ఒక మొక్కుబడి సలహా పడేసి బాధ్యత తీర్చేసుకున్నా. “కాదు ! నిన్నంతా నిన్ను చూడక పోయేసరికి తిండి నిద్ర సహించలేదు”-

“నా మొహం లా ఉంది, ఫూలిష్, నేనైతే ఏదెలా ఉన్నా వేళకి తిని శుభ్రం గా
పడుకుంటా” గట్టిగానే పైకే చెప్పాను. అలా అనటం వరకైతే సాధ్యమైంది కానీ తెచ్చిపెట్టుకున్న కొద్దిపాటి కరకుతనం ఎర్రబడిన నీ కళ్ళలోనీ ఆరాటాన్ని చూసి కరిగిపోయాక కూడా, నొక్కి పెట్టిన ఉద్వేగాన్ని ఆపటం నా తరం కాలేదు.

‘మనసెప్పుడు లయ తప్పుతుందో తెలిసుంటే ఆ ఒక్క క్షణం నీ పై చూపు నిలవకుండా చేసి ఉందును కదా’అని రాసుకున్నాను ఆ రోజు రాత్రి డైరీ లో. అలాంటి క్షణాలే గంటలుగా మారి ప్రతి సాయంత్రం నీ సమక్షం లో సముద్రపు ఒడ్డున సాగిపోయేవి. ఇసుకలో గవ్వలేరుకుంటూ నేను, నా నవ్వులేరుకుంటూ నువ్వు. ప్రతి రాత్రీ ఇంటి గేట్ దగ్గర వెన్నెలతో పాటు నీకూ వీడ్కోలు చెప్పి మెట్లు ఎక్కబోతుంటే.. దోసిట్లో నువ్విచ్చిన గులాబీల పైన రాలి పడే కన్నీటి చుక్కని ఎన్నో సార్లు ప్రశ్నించి ఉంటాను. ‘ఒక్క రోజు ఎడబాటుకే ఇంత వేదనా?’ అని. ఆరాధన లో, ఆకర్షణ లో, ప్రేమావేశం లో కొన్ని నెలలే తెలియకుండా గడిచిపోయాయి. ఇంకెన్నాళ్ళైనా నీతొ స్నేహం ఇలానే అద్బుతం గా సాగి ఉండేదేమో.

కానీ ఈలోపు మన పెళ్ళయింది.

****
పెళ్ళి తర్వాత మీ ఇంట్లో కొత్తగా అడుగుపెట్టిన రోజు అలసట తో, అంతా సవ్యం గా జరిగిందన్న అనందం తో కొత్త చోటని లేకుండా నిద్ర పట్టేసింది. లేచి చూసేసరికి గది లో ఒంటరిగా నేను. వరండా లో నాకు పరిచయం లేని నీ సొంత మనుషుల మధ్య నవ్వుతూ కబుర్లలో మునిగిపోయి నువ్వు. నీ ప్రపంచం లో నేను కొంత భాగం మత్రమేనని మొదటిసారి అనిపించింది.

నీకు కవిత్వం, సాహిత్యం తో అసలు పరిచయం లేదని, టీవీ లో క్రికెట్ గంటల తరబడి చూడగలవని కలిసి బ్రతకటం మొదలు పెట్టిన కొన్నాళ్ళకే అర్ద్ధమైంది. ఇంత చిన్న విషయాలు కూడా బీచ్ లో పార్క్ లో మనం కలిసి గడిపిన అన్ని సాయంత్రాల్లో నాకు తెలుసుకోవలనిపించకపోవటం ఆశ్చర్యమే. మిన్ను విరిగి మీద పడలేదు కానీ
అభూత కల్పన లాంటి ఊహ కి అతి సహజమైన వాస్తవానికి సమన్వయం కుదర్చాల్సిన అవసరం మొదలైంది.

నన్ను నేను మార్చుకోవాలా? నిన్ను మార్చటం జరిగే పనేనా? మరి ఇలా చెరో దారిలో ఎన్నాళ్ళు నడవగలం? రోజు రోజు కి మనసు నీండా పెరిగిపోతున్న ప్రశ్నలు. అన్నిటికీ సమాధానం మన సహజీవనం లోనే దొరికింది.

*******
కదలకపోతే అది కాలమెలా అవుతుంది?

ఇన్నాళ్ళ సాహచర్యం లో ఎన్ని పేచీ లు ఎన్ని రాజీలు,నా కష్టానికి చెమర్చు నీ నయనాలు, అలసటలో బాసటగా నువ్వందించే చేయూత.నా చిన్న స్వార్ధాలు – నీ పెద్ద త్యాగాలు (ఇష్టం తో చేస్తే కష్టం కాదట.. నువ్వే చెప్తావ్)

“బాబు కి పేరు పెట్టాలి కదా ! నువ్వు మాత్రం అలోచించకు మహానుభావా,చివరికి ఏ రొటీన్ పేరో చెబుతావ్.”
అని నేను ఫిర్యాదు చేసేలోపే”ఇలాంటివి నీకే బాగా తెలుసు. నువ్వేపేరు పెట్టినా బాగుంటుంది .”అని నా పై నీ నమ్మకం లో కవితలకి తెలియని సున్నితత్వం.

అభిరుచులొకటి కాకపోతే ఒకే రుచి ని పంచుకోలేమా?
నా ఒళ్ళో తలతో , క్రికెట్ మాచ్ లో కళ్ళతో టీ వీ కి నువ్వు అంకితమైపోతే..
చేతిలో పుస్తకం తో కవితా లోకం లో నేను మునిగిపోతే,
ప్రతీ బౌండరీ కీ నా చదువుని ఆపి నీ కామెంట్రీ విని..
నా ప్రబంధం లోని ప్రతి పద చమత్కృతి కి నీ తపో భంగం చేసీ నా ఉద్వేగాన్నినీతో పంచుకుని..
ఇటువంటి రమ్య చిత్రాలు మన జంట జీవితాల పై ఎన్నో చిత్రించుకున్నాక..

ఇప్పుడు నాకనిపిస్తుంది,
ప్రేమంటే
“ఒక హృదయ స్పందన ని మరో హృదయం అనుభూతి చెందటం” అని.

****