ప్రేరణ

రాత్రంతా తోట నిండా రాలి పడిన పసుపు గన్నేరు పూలు.
ఓంటరి నా గదిలో కాన్వాస్ పై రంగుల కలలే తెల్లవార్లూ..

అన్నట్టు మర్చిపోయాను ఇవ్వాళ నిన్ను కలవబోతున్నాను కదా! అంటే నిజం గా మర్చిపోయానని కాదు, అంతా మాములుగా ఉన్నప్పుడు ఒక ఇష్టమైన విషయం గుర్తుకు రావటం లో ఉండే ఆనందం కోసం మళ్ళీ మర్చిపోవటం. పుప్పొడి పూతల్లో అణిగి ఉన్న ఆరాటాన్ని గాలి బంధిస్తే అదొక మకరందపు విస్ఫోటనమైనట్టు.. ఇన్నాళ్లూ అణచిపెట్టిన ఉద్వేగమంతా నిన్ను చూడగానే ఎక్కడ నా మాటకి ఎదురుతిరుగుతుందోనని భయం. మనం కలిసి ఇన్నాళ్ళయిందా? ఆశ్చర్యం! ప్రతి నిముషం పలకరించుకుంటున్నట్టే ఉంటుంది. మరి అదేమిటో ప్రతి రోజూ కనపడినప్పుడు మాత్రం యుగాల నిరీక్షణ లా ఉండేది.

‘నన్నెపుడైనా గుర్తు చేసుకుంటావా’ అని నువ్వడిగితే;

వసంతాల్నీ సమీరాల్ని వదిలేసి ,
ఉషోదయాలు, అపరాహ్నాలూ,అసురసంధ్య లు
నా ఉనికినే మరిచిపోయేంతగా లీనమయ్యి చిత్రవర్ణాల్లో అంతర్లోకాల్నిని సృజించుకుంటూ,
ఏ అర్ధరాత్రో ఆకలి తెలిసి,
ఒకదాన్లో ఒకటి ఐక్యమైపోయిన అరచేతుల జంట ఆసరా గా తల వెనక్కి వాల్చినప్పుడు,
మూసిన కనురెప్పల వెనక ఎగసిపడే మొట్ట మొదటి జ్ఞాపకం నీదేనని..
చెప్పనా?
వద్దు, ఇప్పుడు కరిగిపోతే ఎన్నో సార్లు ఘనీభవించటానికి సిద్ధపడాలి.
గుర్తు చేసుకోవాల్సిన అవసరం నాకు లేదు. ప్రతి క్షణం హోరెత్తుతున్న నీ జ్ఞాపకాల కోలాహలాన్ని తప్పించుకోలేని అశక్తుణ్ణి..

‘నేనెప్పుడైనా గుర్తొస్తానా’ అని నువ్వడిగితే..
‘ఊహూ’ తల అడ్డం గా ఊపాను. అన్ని అబద్ధాలూ అందంగా ఉండవు మరి. కోపం తో అరుణిమైన నీ వెచ్చని చూపుకీ ఈ సాయంత్రపు నీలిమ కీ మధ్య ఉభయసంధ్యల వారధిలా నిల్చుని నేను.

మెదడు లోంచి లావా పొంగి హృదయాన్ని దహించివేస్తున్న దృశ్యాన్ని తర్వాతెప్పుడో ఒకరోజు కాన్వాస్ పై చిత్రిస్తే..
ఈ ఆలోచన నీకెలా వచ్చింది అని ఎవరైనా అడిగినప్పుడు, ఇదంతా తవ్వి తలపులకెత్తుకోవటం ఇష్టం లేక ప్లాస్టిక్ పూలమీంచి వచ్చే పెర్ఫ్యూమ్ పరిమళం లాంటి ఒక నవ్వు బదులిస్తాను.